Okres Księstwa i Królestwa Warszawskiego w Architekturze
Napisane 16.10.2020 przez admin
Okres Księstwa Warszawskiego oraz Królestwa Warszawskiego to schyłek XVIII a początek XIX wiek. Zaczęły pojawiać się wtedy budowle klasycyzmu dojrzałego, zwanego też neoklasycyzmem. Cechą charakterystyczną tego okresu było wierne naśladownictwo zewnętrznej formy budowli greckiej lub rzymskiej. Włoski architekt Antonino Corazzi pracujący w Polsce zaprojektował wówczas: pałac Staszica, pałac Komisji Skarbu oraz urbanistyczne projekty placów: Teatralnego i Bankowego, Teatr Wielki w Warszawie. Autorem niektórych rzeźb widniejących na Teatrze Wielkim jest Tatarkiewicz uczeń Thorvaldsena. Neoklasycyzm młodszego pokolenia był już tylko kompromisem między niektórymi zdobyczami, a akademicką tradycją. Do pokolenia tego należeli przede wszystkim: Stanisław Zawadzki, Piotr Aigner, a także uczeń Merliniego - Jakub Kubicki. Architekci neoklasycyzmu szukali wrażeń solidności, trwałości i surowości przywołując pradawny świat. Stanisław Zawadzki edukację zawodową pobierał w Rzymie w Akademii Świętego Łukasza, gdzie zetknął się z projektami Palladia. Był to projektant pałaców w Dobrzycy, Śmiełowie i Lubostroniu, autor projektów ratusza i przebudowy pałacu Ogińskich w Siedlcach i Zamku Ujazdowskiego w Warszawie. Zbudował także kościół św. Stanisława Biskupa w Siedlcach. Według jego projektu rozpoczęto też budowę Pałacu Tyszkiewiczów w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu (ostatecznie zrealizowano projekt Jana Kamsetzera), oraz przebudowę dawnego pałacu Jana Humańskiego w Warszawie (Miodowa 26, róg Długiej) Był także autorem projektu portyku dobudowanego do pałacu w Czerniejewie.
| Poprzedni artykuł: | Awangarda architektoniczna w Polsce |
| Następny artykuł: | Świątynia Sybilli w Puławach |