Bieszczadzki Park Narodowy Informacje

Napisane 13.10.2020 przez Aleksander

Tagi: góry, bieszczady, przyroda,

Bieszczady to jeden z najciekawszych, zwłaszcza przyrodniczo zakątków Polski. Między innymi dzięki temu, że przez wieki nie uległy zbyt wielu zmianom związanym z działalnością człowieka, ten południowo-wschodni zakątek kraju zachował urok dzikości, a przede wszystkim stał się ostoją sporej liczby dzikich zwierząt. Utworzony w 1973 r. Bieszczadzki Park Narodowy, usytuowany przy granicy ze Słowacją i Ukrainą, zajmuje 29 201,06 ha, chroniąc najciekawsze przyrodniczo i krajobrazowo pasma górskie Bieszczadów Zachodnich. W 1992 r. Park wszedł w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie", obejmującego tereny na pograniczu trzech państw: Polski, Słowacji oraz Ukrainy, a dodatkowo w 2004 r. stał się częścią ostoi ptasiej „Bieszczady" sieci Natura 2000. Bieszczadzki Park Narodowy zaliczany jest do grupy najciekawszych parków europejskich, głównie ze względu na zachowane na jego terenie naturalne ekosystemy Puszczy Karpackiej, liczne populacje dużych ssaków oraz ptaków drapieżnych, a także osobliwość przyrodniczą w postaci piętra połonin z ciekawą roślinnością wschodniokarpacką. Turystów w Bieszczady przyciągają - oprócz coraz słabszej aury niedostępności - także malownicze krajobrazy i możliwość niezbyt uciążliwej wędrówki przez rozległe łąki zajmujące szczytowe partie gór. Układ pięter klimatyczno-roślinnych w Bieszczadach jest dość częsty w południowej części ukraińskich Karpat Wschodnich. Można tu wyróżnić: piętro pogórza (do 500 m n.p.m.), piętro regla dolnego (500-1150 m n.p.m.) oraz subalpejskie piętro połonin (do 1346 m n.p.m.). Większą część (78%) powierzchni Bieszczadzkiego Parku Narodowego zajmują lasy. Zdecydowanie mniej jest pół naturalnych zbiorowisk roślinnych, które objęły we władanie tereny dawnych wsi, zniszczonych podczas II wojny światowej i w wyniku akcji „Wisła". Wspomniane już połoniny zajmują zaledwie 6% powierzchni Parku. Największe wrażenie na szczęściarzach, którym było dane obserwować bieszczadzką zwierzynę, robią duże ssaki drapieżne i kopytne. Występują tu niedźwiedzie, wilki i rysie (symbol parku), a także jelenie szlachetne, samy, dziki i - reintrodukowane tu w latach 60. żubry (obecnie ok. 150 sztuk). W Wołosatem prowadzona hodowla zachowawcza koni huculskich. Atrakcjami nieprzyrodniczymi Parku i jego okolic są m.in. pozostałości łemkowskich wiosek, drewniane cerkwie, a także słynna Ciuchcia Bieszczadzka. Nie brak także szlaków turystycznych: pieszych, rowerowych i konnych.