Góry Kaczawskie

Napisane 13.10.2020 przez Aleksander

Tagi: góry, historia, przyroda,

Góry Kaczawskie na północy graniczą z Pogórzem Kaczawskim, na wschodzie z Pogórzem Wałbrzyskim i Górami Wałbrzyskimi, na południu z Kotliną Jeleniogórską i Rudawami Janowickimi, a na zachodzie z Pogórzem Izerskim. Zbudowane są z: wapieni, kwarcytów, łupków i skał wulkanicznych. Zajmują obszar o powierzchni 300 km2. Spore zróżnicowanie tworzącego je materiału skalnego powoduje, że mają urozmaiconą rzeźbę. Dzielą się na cztery pasma: Północne z najwyższym Okolem (714 m), Południowe z dominującym Skopcem (724 m), przechodzące W Góry Ołowiane, Mały Grzbiet z Szybowiskiem (561 m) i Wschodni Grzbiet z Porębą (671 m). Krajobraz Gór Kaczawskich tworzą równolegle ułożone oddzielne grzbiety porośnięte lasami świerkowymi, bukowymi lub mieszanymi. Jako że są to góry niskie, nie ma podziału na piętra roślinności. Nierzadko łąki i pastwiska wychodzą na grzbiety. Klimat jest podobny do klimatu sąsiednich regionów. Główne rzeki to Kaczawa i Bóbr. Świat zwierząt jest uboższy niż w górach na południu, na co wpływ ma spore zurbanizowanie i przekształcenie terenu. Z niezliczonych większych ssaków żyją tu przede wszystkim: samy, dziki i lisy, sporo jest drobnych gryzoni. Rezerwaty przyrody: „Nad Groblą" utworzony w 2001, powierzchnia 87,84 ha, jedno z największych w Polsce stanowisk brekinii. „Buczyna Storczykowa na Białych Skałach" utworzony w 2001, powierzchnia 8,76 hektarów buczyny. „Buki Sudeckie" utworzony w 1993, powierzchnia 174,42 hektarów, las bukowy. „Góra Miłek" utworzony w 1994, powierzchnia 141,39 hektarów, sudecki regiel dolny. Osadnictwo na tym terenie, podobnie jak w regionach sąsiednich, wiązało się z poszukiwaniem, wydobyciem i przetwórstwem rud metali. Najstarsze tego typu znaleziska, jak wyrobiska i fundamenty pieców hutniczych, pochodzą z wczesnego średniowiecza. Obecnie jedynym miastem na tym terenie jest Wojcieszów 3,9 tys. mieszkańców, prawa miejskie 1973. Zagospodarowanie turystyczne prawie nie istnieje.